sinaishambalah
1999 - Dromen bestaan !
Net voor mijn 16de verjaardag , mocht ik met een groep mee naar Egypte .
Mijn ouders bleven vol spanning thuis , en samen met 2 vriendinnen gingen we met enkele begeleiders en nog andere kids richting Sinai .

Een klein dorpje , in the middle of nowhere : Nuweba ...
Op deze plaats is het voor mij allemaal begonnen , hier ben ik mijn hart verloren !
Een week lang leefden we buiten , eten , slapen , douchen , enz
We speelden met de bedoeïenen of nomaden , die in dat dorpje leefden .
Ook al spraken we geen arabisch , want dit was het enige dat de bedoeïenen konden , het was zo boeiend en hartelijk om met elkaar in contact te komen .
De meesten onder hen hadden zelfs nog nooit blanke mensen gezien .
Ze leerden al snel dat ze 'bussiness' konden doen .
Met hun zelfgemaakte armbandjes klonk het al snel van : buy one for me ,
of , It's a present !
Het liedje ; so ya so , habibi haba so werd al snel de plaatselijke hit .
We leerden het van de bedoeïenen en wij leerden hen dansjes en liedjes zoals de macarena , you are my sunshine , ...

Maar de echte reden waarom ik mijn vliegangst een beetje wou overwinnen en toch het vliegtuig in stapte (hoewel ik had gezworden dat ik het nooit zou doen) , was omdat ik dol graag met dolfijnen wou zwemmen .
In die tijd zwom er een wilde dolfijn , tot enkele meters vlak voor de kust in dat dorpje .
Oleen , de dolfijn , je kon elke dag met haar de zee in , zo lang en zo veel je maar wilde , elke dag was ze daar .
Het leek wel een droom , een droom die uit kwam !
Deze eerste reis heetf mijn leven een positieve wending gegeven .
De rust van de woestijn , de speelsheid van Oleen , maar ook het besef dat mensen met niks kunnen leven en gelukkig zijn ...
the simplicity of life ... dat stukje , draag ik voor altijd mee en tot op de dag van vandaag moet ik af en toe eens terug .
Een stap opzij zetten van alle westerse drukte , chaos en pietluttige dingen. Even terug naar de oorsprong .
Toen we terug aankwamen in de luchthaven stonden onze ouders ons al vol ongeduld op te wachten , Maar wij kwamen al huilend toe , het afscheid was zo zwaar . Op 1 week tijd hadden wij zo intens samen geleefd dat het heel moeilijk was om afscheid te nemen van mekaar en ook van Egypte natuurlijk.



