Net voor mijn 16de verjaardag , mocht ik met een groep mee naar Egypte .

Mijn ouders bleven vol spanning thuis , en samen met 2 vriendinnen gingen we met enkele begeleiders en nog andere kids richting Sinai .

Een klein dorpje , in the middle of nowhere : Nuweba ...

Op deze plaats is het voor mij allemaal begonnen , hier ben ik mijn hart verloren !

Een week lang leefden we buiten , eten , slapen , douchen , enz

We speelden met de bedoeïenen of nomaden , die in dat dorpje leefden .

Ook al spraken we geen arabisch , want dit was het enige dat de bedoeïenen konden , het was zo boeiend en hartelijk om met elkaar in contact te komen .

De meesten onder hen hadden zelfs nog nooit blanke mensen gezien .

Ze leerden al snel dat ze 'bussiness' konden doen .

Met hun zelfgemaakte armbandjes klonk het al snel van : buy one for me ,

of , It's a present !

Het liedje ; so ya so , habibi haba so werd al snel de plaatselijke hit .

We leerden het van de bedoeïenen en wij leerden hen dansjes en liedjes zoals de macarena , you are my sunshine , ...

Maar de echte reden waarom ik mijn vliegangst een beetje wou overwinnen en toch het vliegtuig in stapte (hoewel ik had gezworden dat ik het nooit zou doen) , was omdat ik dol graag met dolfijnen wou zwemmen .

In die tijd zwom er een wilde dolfijn , tot enkele meters vlak voor de kust in dat dorpje .

Oleen , de dolfijn , je kon elke dag met haar de zee in , zo lang en zo veel je maar wilde , elke dag was ze daar .

Het leek wel een droom , een droom die uit kwam !

Deze eerste reis heetf mijn leven een positieve wending gegeven .

De rust van de woestijn , de speelsheid van Oleen , maar ook het besef dat mensen met niks kunnen leven en gelukkig zijn ...

the simplicity of life ... dat stukje , draag ik voor altijd mee en tot op de dag van vandaag moet ik af en toe eens terug .

Een stap opzij zetten van alle westerse drukte , chaos en pietluttige dingen. Even terug naar de oorsprong .

Toen we terug aankwamen in de luchthaven stonden onze ouders ons al vol ongeduld op te wachten , Maar wij kwamen al huilend toe , het afscheid was zo zwaar . Op 1 week tijd hadden wij zo intens samen geleefd dat het heel moeilijk was om afscheid te nemen van mekaar en ook van Egypte natuurlijk.

#text